Spokój

Jestem czystsza
samoistnie staję się
Częścią wielkiego ładu
skrawkiem nieoszlifowanej
Formy
Dalekiej od uszczuplonych bezlitosnych ram
Przez co pięknej
I dobrej zarazem

Chce dotykać świata
I słyszeć drgania wnętrz wrzechrzeczy i nieskonczonego człowieka
Fotografować dobro i prawdę
By grały mi one pierwsze skrzypce

Spoglądam w tył z usmiechem
Jak obce są mi strome pagorki nicości
Rozkoszuję się morską bryza
Zanurzam twarz w gorskim potoku
zatracam sie w zapachu deszczu i lasu