Pod tym samym niebem

niesamowite niebo masz Adnachielu będę gtu wracać!!!

Przekonałeś mnie.:)

Zapach_bzu, masz rację, to bardzo piękny cytat i idealne dopełnienie mojego wiersza.
Dziękuję Ci.

M., niechaj więc zachętą będzie myśl o porannej kawie i pysznych croissantach lub bagietkach w Café de Flore przy Boulevard Saint-Germain :)
Ja stawiam :))

Smok w cieniu katedry? Ha! Raczej katedra w cieniu smoka :)
Także chociaż siły nam się wyrównały :))
Dziękuję za dobre słowo, to bardzo miłe.

Dobrego dnia życzę :)

Drogi M, ostatnimi czasy jestem mniej stacjonarna, więc może pewnego dnia... ;)
Na razie jednak wędruję między Twoimi wersami, gdzie zawsze mogę Cię zastać w każdym ze znajomych miejsc.
Dobrego dnia!:)

Kto wie, może pałace w chmurach stworzone są na obraz tych kilku małych cudów pod wspólnym niebem? :)
Usiądę w kąciku katedry, by nie płoszyć Twojej bezbronności. ;)
Jak zwykle urzekasz słowem.
Pozdrawiam. :))

Pierwsze skojarzenie, które mi się nasuwa po przeczytaniu Twojego wiersza Adnachielu, to ten cytat: "Gdziekolwiek jesteśmy patrzymy na to samo niebo".
Jest to bardzo piękny cytat. I piękny wiersz.
Pozdrawiam.

Malusiu, to zaszczyt, dziękuję :)

Kochana M., gdybym wiedział, że zamierzasz w progu katedry kiedyś się zjawić, czekałbym już teraz :)
I wszystkie światła tego miasta, rozpaliłbym na Twojej drodze.
Zapraszam, Wieża Eiffla już się Ciebie doczekać nie może :)
O ogrodach Luksemburskich, Panteonie, Operze Paryskiej czy Polach Elizejskich nawet nie wspominam :))

Nat. dzięki :)

Michał, bardzo Ci dziękuję za męski głos w tej sprawie :)
Czułem się nieco bezbronny wśród samych pięknych kobiet :))

Posyłam pozdrowienia :)

... a mi pozostaje tylko dołączyć się do poniższych słów. Pozdrawiam :)

Śliczny, zwłaszcza to niebo nad Warszawą ;)

Jeżeli jest coś piękniejszego, niż świat Twoich wierszy, to i tak właśnie w nich chciałabym zamieszkać.
Mam nadzieję, że kiedyś, gdy pojawię się na schodach katedry, będzie na mnie czekał "tamten chłopiec ze skrzypcami".
Ps.Ja też czasem uśmiecham się do gwiazd:)