wigilia

jak kobieta w skurczach, w bólach rodząca samą siebie
trzymając za ręce Boga mówiącego spokojnie: oddychaj, już wkrótce
bez ojca, matki przy boku, z pamięci historii dzieciństwa
do ziemi obiecanej dążąca, stwarzając na nowo swe wnętrze