Do jutra

i znów
spłoszoną pamięć chwytasz
w roztęsknieniu za brakiem dotyku
by wykraść ostatnie wspomnienia

znów smutkiem dzień witasz
gdzie zapach duszy ucieka
jak dźwięk trącony w niebycie

to nagroda ciszy
krzycz, spragniony na pustyni
od wewnątrz myśli puste spijając

gdy znów świt wzejdzie
by przed rozbudzoną nocą
na swoje jutro poczekać
(17.09.2011)