Dwa oblicza

Im większa pustka,
gdy zapadam się do wewnątrz,
tym wyższe stawiam mury
Im głębiej, tym mocnej
zaciskają się na gardle sznury
Szukając ciepła
podążam ku chłodowi
Odtrącam pomocne dłonie,
pożądając ramion
Szukając odpartego serca,
zamykam w klatce duszę
W amplitudzie tęsknoty
zastygam do lodu czerwoności
od krwi najbliższych dłoni
Źle się czuje wśród ludzi
uwielbiając towarzystwo człowieka