szary

Joasiu, pomilczę chętnie z Tobą;)

Adnachiel,cieszę się, że znalazłeś;)

Mill, bądź i wracaj:*

...jestem tuż tuż ;) .....i powracać chcę by przeczytać ten wiersz :*:*:*

Nie mogłem tu znaleźć piękniejszego wiersza...
Zabieram go ze sobą na wieczność.

Pomilczę... takie to piękne!

Onejko, to ja jestem dumna, że spotykam na swojej drodze cudownych ludzi.

Nicole, podobnie jak Ty nie zawiedziesz mnie jeśli chodzi o uśmiech;)

Mirku, dokładnie to starałam się opisać.

Beti, czytasz jak z otwartej książki, nic się przed Tobą nie ukryje;)

Bardzo Wam dziękuję za obecność, od razu mi cieplej w ten deszczowy wieczór;)

Tak, szary... jest w tym wielkość i pokora zarazem.
Taka zwykła niezwykłość, że aż cud.
:)

Ależ cudnie pokazana cudność człowieka.

tytuł wiersza mnie nie zniechęcił :)
gdy Ciebie czytam, zawodu nie zaznam.
Pozdrawiam:)

Duma rozpierać powinna, Tego, któremu te słowa przeznaczone.
Piękne:)