FYRFL ALEI MODRZEWIOWEJ

Idę modrzewiową aleją
Do której tuli się listopadowy deszcz
Jest cichy i spokojny
Prawie nieukołysany
Melodią wschodniego wiatru

Moje stopy zanurzają się
W bursztynowym szalu modrzewiowych igieł
Stąpam po igłach a jakby
Przecież po ptasim puchu

Szal bursztynowych igieł
Prowadzi mnie do rwącego potoku
Który jest finalnym przeobrażeniem
Niewinnego cichego spokojnego
Listopadowego deszczu

Płynie sobie gdzieś z zachodu
Moich niepokornych wręcz hardych myśli
Jego nurtem ostro kołysane
Karminowe jabłko płynie
Rajskie jabłko które
Zda się ucieka na wschód od Edenu

Pytam Stwórcę czy samo tak spadło
Bo jego oferta zdezaktualizowała się
Wobec mądrości i samowystarczalności
Bożego Dzieła - Człowieka

A może tym razem pokuszenie
Odrzucił sam wąż
Aby nie podpalać stosów
Pod następnymi tysiącleciami
Kobiecości

Wpatrując się w ten zachód myśli
Zobaczyłem też cytrynową dziś brzozę
Miała w sobie taką intensywność łez
I skrzyła tysiącami jantarów pięknych
Mi kroplami do sercowymi były
I długą chwilą szklistości oczów

Tak malowaną pięknie jesienią
Szedłem aż spotkałem Polską Jabłoń
Tak obficie i chętnie rodzącą
Bogactwo i soczystość tutejszych smaków
Choć przecież socjalnym emigrantom
Jej bogactwo będzie drwiną z nich

Jeszcze dla mnie dzisiaj krzak róży zapłonął
Dziką namiętną czerwienią
Nad rowem który dzieli
Wiarę w człowieka od rzeczywistości
A pod wierzbą dziś limonkowo - cytrynowym
Złotem pokrytą które zrzucała
Jak gdyby czystością tego złota
Chciała zasypać ten przepastny podział

A na końcu alei byli już tylko ludzie
Z ich codzienną rzeczywistością
Co wykopuje ten głęboki bagnisty rów
Między nimi a moją wiarą w ludzkość

Jednak pomimo biorę przykład z wierzby
Wierzę kocham łączę