Oda do herbaty

Herbatko! Witalności moja!
Ty jesteś jak zdrowie. Ile Cię trzeba cenić, ten tylko to wie, kto Cię z kawy na siebie zamienił.
Bo gdy kto kawę na stół podaje, to jakby wszystkie smaki zatracił.

Takie piękno w Twej bowiem osobie, żeś tyle odczuć kubeczkom smakowym oddała,
Tysiące niuansów mieszających i liście i płatki skomponowała.

Twa esencja podrażnia każde wielkie ego, które Cię nie próbowało, bo przy kawie non stop trwało.

Lecz gdy czar pryśnie i złamie taką passę, zastąpi ją Tobą - o cudna: no właśnie!
Zdarzyć się może docenić Twoje zdrowie, Twe właściwości i bukiet - tak smak cudny się zowie.

Jest tylu ludzi, którychś już wzmocniła, tyle jest różnych Twoich smaków, ma miła.
Życia mi zabraknie by Cię poznać szczerze, ale dziś wykrzyczę - tylko w dobrej wierze:

Tyś ozdobą stołów, łóżek i foteli, wszędzie tam zachwycasz, gdzie pijać Cię ludzie chcieli.
Przy książkach i plotkach, przy nędznych ciasteczkach, wszędzieś jest wyborna - Tyś moja ucieczka.