Gdzieś ...
na skraju wspomnień
I przyszłości
Świat jest ostry jak nóż

Nie ma rutyny i wprawy
Choć bywasz tam co dzień
Jeden nieostrożny ruch
Można się pokaleczyć

I uciekasz przed tym
Co czyni cię człowiekiem
Bo nie czuć nic
To też nie cierpieć

Cisza, jak krzyk
Nie daje odetchnąć
Choć powinna koić
Nie masz schronienia

Jesteś jak dom
Masz mury i dach
Ale ktoś zapomniał
o jego fundamencie