Czy to możliwe …?
Gdy szkoła się kończy
Słońce wakacjami zauroczy
Na rynku za 50 groszy
Na osiołka dziecko
Matka do zdjęcia ułoży
Gdy pierwsze lody
Dla tego dziecka
To sam wafelek
Lecz słodkie dziecko
Z radości podskoczy
Taka zabawa wielka heca
Taki zadowolony jak wróbelek
Potem na karuzelę
Gdzie słodka wata
I lemoniada z saturatora
Leje się za 1 złoty strumieniem
Przy nim stoi dzieciaków sfora
Takie to były czasy
Gdy nasze matki
I ojcowie to bobasy
A dziadkowie
Pokończyli pierwsze szkoły
Tak, tak
Takie „czarno-białe” życie
Ale jakie kolorowe
Czy to możliwe
By dzisiejsze życie
Było też takie szczęśliwe?
Autor
15 February 2013, 12:53
To ja Tobie Dziękuje Droga Agnieszko, że obudziłem Twe wspomnienia. Pozdrawiam.
15 February 2013, 01:33
Jakże mi tego brakuje o czym piszesz...na swój sposób byliśmy szczęśliwi choć wiele brakowało..
Wspaniały i życiowy wiersz...pełen wspomnień dziecięcych...watę cukrową lubię do dziś i narobiłeś mi smak na oranżadę z woreczka sprzedawaną na plaży jak i wodę z sokiem ze szklanicy... toś mi teraz odświeżył wspomnienia... dziękuję:)pozdrawiam:)
14 February 2013, 22:06
ciekawe :)
nam ciężej dostrzec kolory niż naszym dziadkom którzy nawet czarno- białe widzą kolorowo ;)pozdrawiam ciepło :-)