"O ludziach ogólnie"

Gdy śpię śnię,
a gdy się budzę widzę realia.
Wymarzona bajka,
której wkrótce nie mianuje jako anomalia.
My, ludzie, zamykamy umysł -
plączemy go w sidła.
Przygnębiają nas tłumy,
Odpalamy swąd trującego kadzidła.
Nazywamy to życiem,
choć tkwimy w zamknięciu...
Nie chcemy się otworzyć,
poddać dłoni losu pchnięciu.
Marnujemy wiarę,
Dając się tłamsić.
Marnujemy talent,
pozwalając mu zamszyć.
Odrzucamy szanse,
kwasząc się w rutynie.
Gubimy życiowe balanse,
mając nadzieję, że to minie.
Nie pokładamy nadziei
we własne siły.
Dążmy do czego byśmy chcieli,
by dnie nas bawiły.
Po każdym upadku wstawajmy silniejsi,
by myśli nas nie biły.
A pewnego dnia,
po przejściu szlaku bólu.
Staniemy tutaj razem,
słysząc dźwięk końcowego chóru.