Porcelanowa laleczka.

Dłonie na szyi zaciskające tętnice,

Krew buzuje,

Świat wiruje.

Porcelanowa laleczka dusi się

- kłamstwami.

Patrząc na świat ocenia go ,

W kilogramach.

Uśmiech jej sztuczny, wyryty jak z drewna

- marionetka.

Porcelanowa laleczka,

W ciemnym pokoju,

W czterech ścianach,

Przed wiadrem,

Uwalnia ciało z grzechu.

Boże, przebacz porcelanowej laleczce.

Obsesja ją zabija i odradza na nowo ją.

W dół, spadaj w dół ! Niżej wciąż !

Porcelanowa laleczka na wadze krzyczy

- spadaj niżej ! Jeszcze niżej !

Czasem, gdy siedzi sama, czuje coś,

Długo myśli co

- g ł ó d.

Jakież to przyjemne uczucie !

Przeszywające od włosów po skostniałe palce.

Wirująca pustka,

Porcelanowa laleczka jest taka rozpustna.