21 marca - I dzień wiosny

Dlaczego piszę?
-Bo obiecałem.
-Bo mi się nudzi.
-Bo lubię.
-Bo tak odpoczywam.
-Bo chce.
-Bo wiem, że to dla Ciebie,
kogoś wyjątkowego,
kogoś cudownego,
kogoś niezapomnianego,
kogoś kochanego.
Nawet nie wiesz ile bym dał
za krótką chwilę z Tobą,
za jeden moment Ciebie,
za minutę Twego głosu,
za sekundę Twojego dotyku.

Dzisiaj pierwszy dzień wiosny,
cóż to były za długie chwile,
jakże piękne, ale równocześnie jakże puste,
puste bo bez choćby części Ciebie.
Bo to właśnie Ty wypełniasz ową pustkę,
pustkę, która gdy Cię nie ma
przeradza się w niekończącą się tęsknotę,
tęsknota, która trwa jakby wiecznie,
wieczność, która nikomu nie jest bliska,
nie jest bliska, bo kto istniał zawsze,
-zawsze ? - żaden człowiek,
ale nie ktoś, a coś.
Coś co zawsze w Tobie widzę,
coś co prowadziło ludzi do celu,
coś co dawało wszelką nadzieję,
coś co nie było na sprzedaż,
coś co każdy gdzieś głęboko,
gdzieś głęboko w sobie przechowuje,
przechowuje, by „dać” tej jedynej osobie,
jedynej osobie, która odwzajemni jej,
odwzajemni tym samym,
tym czymś jest miłość,
ta która właśnie Ciebie szuka.
To ona,
ta jedyna,
ta niezwyciężona,
ta kochająca,
ta nieustępliwa,
ta wiele dająca,
ta wieczna.