-Dlaczego jesteś szczęśliwy?
Przecież straciłeś wszystko: dom, rodzinę, pracę, przyjaciół.
Do kogo się uśmiechasz?
-Stoi tam co ranek z kubkiem ciepłej kawy w ręku.
Pocałunek w usta i granatowe oczy.
Odgarniam jej włosy, w kolorze nocy dotykając jej twarzy.
Nie uśmiecham się.
W południe znika zabierając ze sobą zapach wiosennego bzu.
-O kim mówisz?
-Późnym wieczorem powraca znowu.
Ma na sobie różane szczęście, którym mnie częstuje.
Ubiera mnie w swoje ciało, w którym zatapiam się zmysłowo, odchodząc tam, gdzie na świecie jesteśmy tylko we dwoje.
Tańczy rozkosznie mając mnie w sobie do muzyki wiatru i północy.
Potem mówi o o uczuciu, które zmienia każdego człowieka, w nic nie wartą zbyt wrażliwą istotę.
- O miłości?
-....
-Oszalałeś?
-Nie. "Kocham."