Dałem dupy niepodzielnie;
I wyrżnąłem na wirażu;
Dupa szczypie niemiłosiernie;
Nie używa makijażu;

Tak już bywa gdy nieświadom;
Że się zakręt do mnie zbliża;
Oddać w ręce się lekarzom;
Komu da się, naubliżać;

Ta bezradność niepomierna;
Ta bezwzględność bezlitosna;
I Ta Ona, niby bierna;
Szuja wredna, rura sosna;

Taka jedna sobie trwa;
I otwarcie czy tez skrycie;
Za nic innych, za nic ma;
Na samym zakrętu szczycie;

Bo gdy igieł chcę się pozbyć;
Patrzy dumnie, durna sosna;
I wciąż nowe wbija szpile;
No i ciągle jest radosna;

Do konkluzji rychło zmierzam;
Choć bym miał nie dożyć wiosny;
Nie potrzeba- tu się zwierzam;
Nigdy więcej, żadnej sosny!;