Menu
Gildia Pióra na Patronite

Niekończąca się studnia.

Czy to głębokie wody, czy zatęchłe jaskinie,
Będziemy plądrować, grabić i chaos szerzyć!
Nam skrupułów brak, dopóty czas łowów nie minie.
Lecz niechaj ktoś teraz z nami próbuje się mierzyć!

Serca z kamienia i skóra ze stali,
Czy dziki błysk w oczach bądź natura wulgarna.
Tak! To wszystko Bogowie nam dali!
W naszych oczach, nawet największa istota jest słaba i marna.

Codzień nasze splamione krwią dłonie
Bólem innych karmią i strachem poją.
Tam gdzie my zajdziemy wiedzcie, że wszystko wspłonie!
A po naszym przyjeździe rany się nie zagoją.

Jednakże, nawet w naszych sercach gości żal i żałoba,
Gdyż jesteśmy, jak zepsute zabawki przez właściciela opuszczone.
Kiedyś w naszych sercach zasiała ziarnko nienawiści pewna osoba.
I zostawił po zabawie naszą nadzieją, niczym lalki podniszczone.

Lecz ziarno wrogości wykiełkowało, a zawiść sama wyrosła
I aż do dziś w naszych sercach twią.
Teraz to my pełnimy rolę oprawców, przez tą narośl co się rozrosła.
I to przez nią nasze bogactwa nas niezadowalają.

Po upadku podnieść się nie umiemy,
Przez co codzień w naszych uszach krzyki dudnią.
I choć o swoich błędach dobrze wiemy
Nasza zawiść i żal, można nazwać niekończącą się studnią.

853 wyświetlenia
12 tekstów
0 obserwujących
  • 22 September 2012, 16:23

    spowiedź straceńca ... zadośćuczynienie na dnie studni pozdrawiam