Anioły i ja

Ciesze się Madeleine, że udało mi się przywołać tych kilka ważnych wspomnień.
I że Ty przywołałaś słowa, których nie da się ciszą zagłuszyć.
Wciąż staram się wypełnić pustkę między niebem a sercem.

Dziękuję Ci, za wszystko.

Od pierwszego wersu wiedziałam, jak trudno będzie mi coś sensownego tu napisać.
Tak pięknie przeplatasz smutek z chwałą, tęsknotę z wiernością, ciernie ze skrzydłami...
Bardzo wiele wspomnień, rozmów, listów wraca do mnie w tym wierszu. I jeszcze to zdanie, sama nie wiem dlaczego, ale właśnie to:

"Ogarnął mnie smutek przed daleką drogą. Prawda, messer, że taki smutek jest czymś naturalnym, nawet wtedy, kiedy człowiek wie, że u kresu tej drogi czeka go szczęście?"
i jeszcze to:
"Ściskam lęk stopiony w zaciśniętym pięściach, gdy noce drżą w napiętych żaglach mych skrzydeł przejrzystych, niczym stronice czasu".

Takim Cię dzisiaj widzę, Przyjacielu, jakby przez szybę, za którą wciąż stoję z przytuloną dłonią.