MELANCHOLIA
Czy się z tęsknoty pojawiła,
Czy może mieszka stale we mnie,
Taka przemożna dziwna siła,
Co się zanurza gdzieś w duszy głębię.
Tam się rozgaszcza jak jakaś pani
I nie chce odejść choć bardzo proszę.
Nie widzę końca tej otchłani
I posmutniałam, a smutna być nie znoszę.
Lubię się śmiać, śmiać pełną piersią
Podziwiać świat, wszystko dokoła,
Chcę chłonąć szczęście całą sobą,
A tutaj ona znowu mnie woła.
Co zrobić z nutą melancholii,
Gdy wcale nie chcę by tu była,
Szkoda, że minął czas magnolii,
Tym kwiatem bym ją przegoniła.
A może bukiet barwnych cynii
Postawię w kuchni na kredensie.
Niech sobie idzie już! W tej chwili!
Teraz jest pora na moje szczęście.
/Joanna/
Autor
11 July 2013, 19:59
Dziękuję Agnieszko. Kwiaty... Jestem ogrodniczką i florystką, znam się na tym ;)
Pozdrawiam gorąco.
11 July 2013, 18:32
Nie ma za co Asiu, być może masz rację, melancholia nigdy nie była mi obojętna :)
11 July 2013, 18:00
Cudowny wiersz Asiu i dobry pomysł z tymi kwiatami ...-pozdrawiam serdecznie:))
11 July 2013, 10:35
Dziękuję.
Sandro, bardzo mi miło, że tak to odebrałaś.
Asiu, Asie, chyba już tak mają...
Pozdrawiam serdecznie.
11 July 2013, 00:15
śliczne, ach ta melancholia, kiedyś - właśnie mi przypomniałaś - napisałam podobny wiersz - o melancholii.
pozdrawiam