Pergamin.

Jak w oceanie kropla,
która na dnie ginie,
jak koniec mroźnego sopla
wiosennym roztopem spłynie.

Jak myśl nagle powstała
pędem błyskawicy zgaszona
pajęczyna, co noc wytrwała,
owadzim lotem zrzucona

Tak ja pyłem w piaskach pustyni,
kłębiącym wirem wzburzonym
i na niebie wiecznym, słońca
bezlitosnym ogniem trawiona

I ginę gdy mrok zapada
Rozmywam w czarnym bezkresie
Mała gwiazdka co, gdy spada,
Rozbłyskiem nikłym koniec niesie

Jestem?
Czy mnie już nie ma…

2012

Wy? A kogo masz na myśli ? ;)

Przecież to Wy... -.-

Nie marudź Scorpion ;)

Czytam i przesadziłem - za formę krytyki najmocniej przepraszam sens podtrzymuję.

;p

I dobrze, miało być bez "jak" ;]

U mnie to zawsze coś zgrzyta.

nio zgrzyta, brakuje słowa "jak" w pierwszym wersie - " czy jestem jak", tak mi się "dopisało" czytając..

Pomysł ciekawy. Podsumowania na dany moment, dotyczące siebie są swego rodzaju bilansem. Mogą być jak odskocznia od tego co jest dziś. Wszystko zależy od tego, jak na to się spojrzy. Czy z głową zwieszoną, czy z podniesioną w gotowości na następny krok. I zgodzę się z Onejką "jeśli chcesz zmienić świat, zacznij od siebie"
Co do formy- w pierwszej zwrotce coś zgrzyta, nie gra styl. Ale działaj. Pisz :)

lubię takie "obrachunkowe" wiersze. Kto potrafi zacząć od siebie, świat mu otworem stoi ;)