magia świtu

czerwone płatki
rosą się mieniące
w blasku
pierwszego promienia słońca
śpiew ptaków
i drzew szum

bez gwaru wielkiego miasta
które śpi
gonitwą znużone
śniące o tym co jest
tak blisko

bosymi stopami
stąpam po zielonym dywanie
mokrym
i tak cudownie delikatnym
chłonąc beztroskę
tej granicy nocy
i dnia gwarem przepełnionego

tak niewiele
a w głowie się kręci
upojony doskonałością chwili

przymykam oczy
gdzieś z oddali dolatuje
pierwszy dzwonek tramwaju

prysła magia
budzi się dzień