Spóźnione pytania ?

Czemu stoisz?
Przecież to Ty tłumaczyłeś mi zawsze,
że czas depcze nam po piętach,
trzeba iść by żyć,
trzeba żyć, by przeżyć

Czemu oglądasz się za siebie?
Przecież mówiłeś, że
przeszłość nie istnieje,
ludzie umierają i przyjmują postać swych lęków,
wspomnienia to tylko gra wstępna do śmierci,
a popełnione błędy to fikcja
chroniąca przed wyborem złej drogi

Czemu płaczesz?
Czy nie Ty mówiłeś,
że łzy są oznaką słabości,
walki między przeszłością a przyszłością,
stopy, która utknęła w bagnie codzienności

Czemu przyglądasz mi się z bólem?
Czemu dłonie Twoje więdną,
ściskając moje,
Czemu usta składają się na
znak pożegnania
Czemu rzęsy kryją prawdziwe pragnienia,
Czemu nie pozwalasz mi iść własną drogą

Czemu ?

Gdy stałam przed Tobą
i chroniłam przed uciekającym czasem
myśli nasze jedność stanowiły..
Lecz gdy tylko przesunęłam się w bok,
by powietrza własnego zaczerpnąć,
Ty słowem ostrym jak brzytwa
przeciąłeś łączącą nas więź

I puściłeś mą rękę... tuż nad przepaścią...

* Dedykowane wszystkim tym,
którzy nauczyli się latać