kolczatka

czasem zanurzam wzrok w słowie i próbuję go nie słyszeć.
tli się w krwi niczym bukiet
melancholii. kwiaciarni i cmentarzy. twój głos
wypełnia oddech niezdarnej dziewczynki.
w kącie celi, na którą nie zasługuje
dobry człowiek. kryształ wzbogacony o jeden wymiar.

ranisz odłamkami nieba. opadam nimi w ekskluzywną ciszę
ochroniona przed drugą stroną prześcieradła
gdzie podają sobie dłonie rozwichrzone cienie
wytartych figur wróżek. umówione na fikcję zbliżają się do prawd
jak kolce wystające ze ściany po wewnętrznej stronie okrągłej zabawki.

wiem, że patrzysz
zobacz, znów leży idealnie
siedmiocentymetrowy bucik.