tu już wszystko zostało powiedziane..
pozdrawiam

Ja z własnego doświadczenia powiem, że jest taki moment dziwnego buntu - może to bezradność nim kieruje a może nieumiejętność pogodzenia się z takim doświadczeniem nie wiem... ale jest taki moment... Później przychodzi jakby olśnienie, że przecież nie mamy na pewne sprawy wpływu. I jak w książce napisano - "Nikt nie może uniknąć cierpienia" a choroba nie jest karą...
czasem tylko potrzeba nam czasu by to zrozumieć...

Dziękuję Wam kochani za obecność i ciepło, którym mnie otaczacie.

Jednym słowem...piękny. Dwoma... trafia w serce.

Choroba, szczególnie ta ciężka, zmienia nasze spojrzenie na świat...najpierw jest bunt...dlaczego ja...później przychodzi akceptacja...
Gdy już nauczymy się z nią żyć ( a gdy jeszcze nie pora umierać ) inaczej już patrzymy na świat...dostrzegając o wiele więcej wartości niż dotychczas...dziękujemy za dni, za godziny a nawet za chwile...
Ja też kiedyś chorowałem na ciężką, beznadziejną chorobę...na dobrą sprawę nie powinienem żyć... i dlatego Twój wiersz wywarł na mnie ogromne wrażenie...
Dobrze, że o tym piszesz...

“Oskar i pani Roza“... ksiazka ktora kazdy powinien przeczytac. Dostalam od corki na urodzinki teraz lezy na honorowym miejscu... blisko pod reka by mozna bylo po nia siegnac w kazdej chwili.
Pieknie ciebie natchnelo Joasiu

pozdrawiam cieplo:)

Czasem dopiero choroba otwiera człowiekowi oczy
na to co ważne...
Ładnie :)

Genialny wiersz :)
Uwielbiam Twoje wiersze...
Chylę czoło : )
pozdrawiam.

Cudny wierszyk! :)

Pozdrawiam :)

...mowie z wlasnego doswiadczenia.