Wujek Rysiek - cień człowieka
Cień człowieka
a dziadek Borys mówił szmaciarz
na swojego syna
a ja siedziałem na tapczanie
i układałem kostkę Rubika
Wujek był wychudzony
o twarzy szarej jak glina z rzeki
i portki by mu spadły gdyby
nie darowane amerykańskie szelki
Dziadek kroił mu boczek
grubo
i kładł na kromkę chleba
a wujek brał dwa papierosy
bo palić chciała konkubina Ewa
Wszyscy mówili
że Wilczyńscy go rozpili
wszyscy żałowali
że się na Garncarską sprowadzili
Autor
30 December 2012, 19:13
Obrazki jak z nie bajki o życiu, które ludzi szorstką ręką traktuje.
Nie wiedziałam Piotrze, że malujesz. A teraz gdy wiem, to dziwię się sobie, że taka niedomyślna byłam... ;)
30 December 2012, 06:47
Taka ulica Garncarska jest chyba w każdym mieście...to taki ciąg odrapanych kamienic w których mieszkają obdarci z życia ludzie...Tam życie płynie pod prąd...i smakuje gorzką pomarańczą...a w powietrzu unosi się zapach wosku...
Każdy Twój wiersz budzi refleksje i wzrusza. Gratuluję.
30 December 2012, 02:10
Twoje wiersze to fotografie.
A fotografie, szczególnie te czarno-białe...piękne.
29 December 2012, 23:27
Szczególnie się rozpisujesz... Twoje wiersze jak kartki z kalendarza wyrwane w którym przedstawiasz zawsze kawałek z życia...
Bardzo dobrze się czyta jak opowiadanie...szczegółowe i obrazowe...czytając Cię zawsze oglądam...tak... ponieważ pisząc układasz scenariusz...dokument...niesamowity wiersz
cieplutko pozdrawiam pozostawiając uśmiech:)
29 December 2012, 20:43
Ciekawy wiersz,świat ubrany w potargany czas gdzie kolor sepii przypomina dawne życie z lat dziecinnych-pozdrawiam Piotrze:)