Ciemna cisza drży między naszymi wargami
Chaos niewypowiedzianych myśli dręczy serca
Cóż mówić, kiedy słowa są zbyt płytkie
Nie wyrażą nic, a zranią czyste milczenie
Tylko oczy, w nich widać duszę. I miłość.
Niewymowną, najszczerszą, bez definicji.
Nie sposób opisać tych luster jestestwa.
Patrząc, toniemy w sobie i w naszym spojrzeniu.
Już słów nie trzeba, usta mogą się zetknąć
Nie muszą mówić, niech połączą się z sobą
I zatoną z nami w ocenie bezistnienia.
Niech trwa to nawet wieczność.
*
A cisza już nie jest ciemna.
Oślepia swą bielą i czystością każdego drgnienia.
I serce w harmonii bije
W rytm spotykających się warg i oczu.