Tacy sami?
Był jakiś,
zwano go spokojem.
Nikt nie przypuszczał,
że minie,
nim dojrzeć zdąży.
Była cicha,
zwano ją intrygą,
Nikt nie chciał wierzyć
w jej ślady, nim nie stanęła,
u progu.
A oni,
tacy zadziwieni,
patrzą i nie widzą niczego,
ani zanim, ani po niej.
Czy my, to też oni?
Autor
26 October 2013, 11:10
Fajnie Agnieszko, że Cię zaciekawiło :)
Mirek, hm... zamyśliłeś mnie, bo chyba mam inaczej. Ufam, a gdy zawodzi, traci cenny dar. Ktoś. :)Dzięki za komentarze. Słońca życzę, choć u mnie niebo pochmurne :)
25 October 2013, 16:21
Tak, bo tylko mówimy, że jesteśmy nieufni, a tak naprawdę tak bardzo chcemy do ludzi i żeby trafić na Człowieka, że kolejny raz przegramy przez pragnienie ufności, a potem otrząśniemy się i znowu...
24 October 2013, 21:11
Spokój i intryga ? interesujący wiersz i dobre pytanie na koniec..-pozdrawiam Beatko:)