Zagubiona

Braknie Cię teraz, gdy dusza błądzi w labiryncie życia.
Komu mam się spowiadać, gdy brak słuchacza mego serca wycia.
Jak zmienić myśli w słowa?
Jak zasiać ziarno, gdy ziemia płowa?

Chcę znów poczuć radość z każdym zapisanym wersem,
dla Ciebie Kochana oddycham całym sercem.
Ty mnie wyrażasz, otwierasz bramy duszy.
Wydajesz dźwięk, który obojętność kruszy.

Uchylasz usta i magia z nich płynie.
Jestem na rauszu, gdy wino z nich piję.
Świat barw nabiera, dzięki Twej istocie.
Twoja subtelność nie ulega prostocie.

Pobudzasz zmysły każdym swym tchnieniem,
zatapiam się w Tobie i czuję natchnienie.
Zwalniasz mnie z bólu - podając rękę.
Nadstawiasz ucho - zdejmujesz udrękę.

Krew wprawiasz w wrzenie swoją osobą,
wrażliwość przywracasz delikatną mową.
Twój powrót dla mnie światełkiem w tunelu,
bez Ciebie biegnę, wciąż biegnę ślepo do celu.