***

bezwzględna wiedźma
zatacza krąg
w przestrzeni powierza

zachód słońca

wierząc w przypływ
odbijających się fal o brzeg
unosi oczy ku sile wszechświata
którą bezgranicznie kocha

nie chce by marzła na szlaku

kiedyś rozgrzana do cna
buduje na nowo
z okruchów ...
swój własny świat
nazywany egzystencją bycia

wijący się w przestrzeni dym z papierosa
to jej słabość
delikatnie opuszkami palców chwyta ją
zwija w kłębek i wyrzuca przez okno
zapłakane od deszczu

to takie proste trwać w cudzie mijających dni
chwyta wzrokiem czas
nieubłagany, biegnący, goniący - każda sekunda jest dzika

na raz na dwa zachłysnęła się uczuciem -
widoku czerwonych domów
w których na pozór mieszka szczęście ...