zawieszenie.

a w skroplonym świcie
słońce zamarło w tańcu
czas uklęknął by zapłakać
nad swym przemijaniem
nad bliznami nieleczonych ran
nad powstaniami z upadków
zbyt wielu połamanych nóg

księżyc zawisł nad linią wzroku
patrolując przedwieczny horyzont
wstrzymano go nim poszedł spać
niezrozumiany

a w nieskończonej sekundzie
zegar przełamał tabu
i już można iść dalej

(cykl słoneczny, twór 3.)