dotknąć nieba...

Skierowałam swój wzrok ku górze. Jasna tarcza uśmiechała się. Chyba wszyscy widzą ten wyimaginowany uśmiech księżyca. Zawsze wyobrażam sobie, że ma twarz i patrzy na mnie. A wokół niego mnóstwo gwiazd, rozsianych na sklepieniu jak drobny mak. W taką cudowną, ciepłą, ugwieżdżoną noc nie sposób było nie oddać się wyobraźni.
Wzniosłam się wyżej, nad wieżowce. Wcześniej bałam się mocnego wiatru- ale moje obawy nie spełniły się. Było tam równie cicho jak między budynkami. Tylko ja i przestrzeń. Idealny czas do rozmyślać, ale... ale coś mnie ciekawiło. Nie mogłam się oprzeć. Taka okazja już nigdy więcej mogła się nie przydarzyć.
Leciałam dalej, do Końca, do ostatniego drapacza chmur. A wtedy zatrzymałam się i postawiłam stopę na krawędzi jego dachu, zachwiałam się nieco, ale szybko złapałam równowagę rozkładając ręce. Stałam już pewniej, chociaż druga stopa wciąż była w powietrzu.
Ręką sięgnęłam nieba. Było bardzo zakurzone, a z kurzu powstały drobne pajęczyny. Powstrzymałam wstręt- taka okazja już nigdy więcej mogła się nie zdarzyć. Mogłam dotknąć nieba.
Moje palce napotkały delikatny opór. Gęsta czerń była jak surowe ciasto, lepiła się do palców, była taka delikatna, w dotyku jedwabista. Udekorowana gwiazdkami, które świeciły gdzieś głęboko w niej, nieosiągalne.
Wtedy zawiał wiatr, straciłam równowagę i spadłam. I spadałam przez chwilę nim przypomniałam sobie, jak się lata. Powoli uniosłam się i usiadłam na parapecie jakiegoś budynku. Ściągnęłam z dłoni całe Niebo jakie się do niej przykleiło i wpatrywałam się w nie tak przez chwilę, a potem zręcznie ulepiłam małego misia.
- Cześć Charlie- szepnęłam. Tym imieniem nazywałam wszystko, ponieważ wydawało mi się najpiękniejszym imieniem. On ku mojemu zdziwieniu otworzył oczka i zamrugał nimi, zdezorientowany. Rozejrzał się wokół.
To wybiło mnie z rytmu, ale uśmiechnęłam się do niego. Charlie przechylił głowę, zmarszczył brwi, ziewnął, a potem podkulił nóżki, ułożył się wygodnie na mojej dłoni i chyba zasnął. Dotknęłam go ostrożnie. Był tak samo jedwabisty jak Niebo, ale nie przyklejał się. Był już jakby sobą, osobnym bytem.
Otworzył śpiące oczy i spojrzał na dłoń którą go dotknęłam, a potem na mnie.
- Kim jesteś?- zapytałam cicho, podsuwając go sobie bliżej twarzy.
- Misiem?- odpowiedział tonem takim, jakby mówił o najbardziej oczywistej rzeczy na świecie. Jego powieki przymykały się, wkrótce ziewnął po raz kolejny.
Ostrożnie zmieniłam pozycję tak, by wygodniej mi było spać, a Charliego opatuliłam swoją koszulą nocną. Uśmiechnął się po raz pierwszy, dziękując. Czuwał gdy zasypiałam.