Opowiem Ci o radarze

Wolałabym chyba nie wiedzieć. Żyć beztrosko. A tu nici. Radar czuwa i wyczuwa. A Ty się dziwisz. Czasem nawet sam nie wiesz, co z Tobą jest. I zaprzeczasz, a potem przyznajesz radarowi rację. Kim więc jestem do jasnej cholery, że akurat mnie tak męczy. Bo męczy. Nie mogłabym być normalna, jak innych tysiące? Albo tysiąc tysięcy. Czarne białe, białe czarne. I już. A radar zna wszystkie odcienie szarości. I szaleje, by ustalić właściwy. I na co to komu? Ha! Myślisz, że to taka frajda, co? Nic z tego. Zapomnij. Szaleję razem z nim, niekoniecznie z radości. Jestem radarem. Radarem jestem. To nie jest normalne. Jest zbyteczne. A może szalone?

Postanowiłam, że go zagadam. Na śmierć. A, że jazgoli po próżnicy, że go oddam na wychowanie lub na terapię poślę. A on mi się w nos roześmiał, jakby to dowcipy były jakieś. I że to wredne z mojej strony, bo się tak stara, a ja wiecznie pod prąd. Oraz, że to marny pomysł.

Poczekaj, pomyślałam sobie. Już ja ci pokażę!. I bojkotowałam. Wtedy się dopiero zaczęło. Istny tajfun. Miotał się i szalał. Że to ograniczenie wolności, potem że molestowanie, na końcu że pożałuję. A ja nic.
Więc ucichł.
Pojawił się ból. Taki wiesz, ciągnący od piersi w dół, jakbyś odrywał plaster od rany. Powoli, aż po samiutkie czubki włosów. I ta cisza, pulsująca zamiast. Trwa do dziś. Więc też nie mówię.
Tylko czasem się budzę. Na chwilę. Wtedy piszę.