Zaufanie.

Przepraszamy...
Tylko to mogły wypowiedzieć w tej chwili.

Nigdy nie sądziłam, że pokocham kogoś tak bardzo. Przez tą miłość do ciebie jeszcze większe było rozczarowanie. Zdrada! Kłamstwa! Tego nienawidzę najbardziej. Pewnie nie ja jedyna. Od lat mam wpajane : "Lepiej powiedz najgorsza prawdę, niż drobne kłamstwo". I tak już zostało.
Tego nie zniosę w innych. A w samej sobie nienawidzę :
-Daj mi to wytłumaczyć, to wcale nie tak!
-Cenzura, trzask drzwi od samochodu i znikam.

Wyjechałam z miasta. Było mnie na to stać.Przeniosłam się na inną uczelnie, kupiłam nowe mieszkanie. Nowe życie. Tęskniłam za Tobą.
Minęły dwa lata. Pewnego dnia zalogowałam się na najpopularniejszym wtedy portalu społecznościowym. Co widzę ? Jego zdjęcia z czarną wstążką na dole. Wielki szok, łzy, powrót.
Jego mama na mój widok osunęła się na podłogę. Próbowałam pomóc jej wstać, ale odepchnęła mnie.
Gdy ochłonęła przeprosiła mnie i podarowała list. List od Niego.

Witaj kochanie. Nie płacz. Nie obwiniaj się. Zachorowałem, ale to nie przyciągnęło Cię z powrotem. Chciałbym ci tylko powiedzieć , że nie okłamałem Cię, nie zdradziłem Cię nigdy. Nie chciałem żyć bez Ciebie więc nie walczyłem. Jestem szczęśliwy, bo wiem, że teraz znasz prawdę.

Obudziłam się w szpitalu. Upadłam i uderzyłam głową o szafkę nocną. Nic poważnego.
Odwiedzili mnie znajomi. Wśród nich były osoby, które naopowiadały mi te brednie. Zostałyśmy same.

Przepraszamy...
Tylko to mogły wypowiedzieć w tej chwili.