"Była to jedna z tych nocy, w których nie ma nadziei na świt"

„Szkolna gwiazda. Uwielbiana przez wszystkich, idealna pod każdym względem.
Wszystkim wydawało się, że ją znają. Naprawdę, nie znał jej nikt.”
„Wszystkim na przekór, buntownik z wyboru. Jednak miał coś w sobie. Pewną słodycz, którą uwielbiali wszyscy. Umiał wyplątać się z każdych tarapatów.”
„Spokojny, nie rzucający się w oczy. Zawsze z książką w ręku, można go było spotkać na najmniej uczęszczanym korytarzu szkoły, samotnik. Jedni bali się jego odmienności, innych to po prostu fascynowało. ”
„Uporządkowana, miła. Zawsze przygotowana do lekcji dziewczyna, o której przypominano sobie gdy była potrzebna, by następnie o niej zapomnieć...”
Na pozór nie łączyło ich nic. W szkole nawet ze sobą nie rozmawiali. Lecz gdy tylko nastawała noc, oni spotykali się w parku.
- “no i jestem
mieli być wszyscy
jestem sam*” – powiedziała cicho, melancholijnie. Nawet nie zauważyła, kiedy dosiadł się do niej pewien staruszek. Widać było, że przeżył już wiele, jego twarz poorana była zmarszczkami, a włosy białe jak śnieg. Jednak na jego ustach widniał przyjazny uśmiech. Dziewczyna była pewna, że nigdy go tutaj nie widziała. Ale nic dziwnego. W końcu była martwa już od ponad trzech lat…
-Witaj, Belle**.- powiedział, nie spuszczając wzroku z dziewczyny, która patrzyła na niego z otwartymi ustami.- Och, czy coś się stało? Powiedziałem coś nie tak?
-Och, ależ nie, nie. Po prostu… Skąd pan wie, jak…
-Jak się nazywasz ? Cóż, to małe miasteczko. Tutaj przecież każdy wie o sobie wszystko.- stwierdził, patrząc znad swoich okularów .
-Nie, nie o to mi chodzi. Dlaczego powiedział pan Belle, zamiast zwykłego Bella? Tak mówili…
-Tak mówili tylko oni, prawda? Tylko Sztuka, Poeta i Życie, nazywali Cię Belle, Gwiazdo.
-Tylko oni…-powtórzyła bezgłośne, znów spoglądając w niebo.
-Nie szukaj odpowiedzi daleko, moje dziecko. Najszczerszą prawdę znajdziesz w swoim sercu.
-Pan nie rozumie. –szepnęła, a po jej policzku spłynęła łza bólu
-Czego nie rozumiem, dziecino?
- Ich już nie ma. Odeszli.
-Oni nie odeszli, Anabell. Przecież wy jesteście nieśmiertelni. Nie pamiętasz już?- Pamiętała. Pamiętała aż za dobrze, ostatnie słowa Julii, „Jesteśmy nieśmiertelni, prawda?”, pamiętała krwawy napis na szybie samochodu w którym zginął Neil. Pamiętała szept Maxa. Pamiętała, chociaż chciała zapomnieć. Zapomnieć, bo bolało. Jakby ktoś wbijał jej sztylet w serce tysiące razy. Jakby ktoś naciskał na płuca tak, że nie mogła oddychać.
–Ale Nawet Życie odeszło! – krzyknęła, ale jej krzyk stłumił szloch, nad którym nie mogła zapanować. A przecież była silna ! Była, ale nie miała już siły. Wiedziała, że temu staruszkowi można zaufać. Że on zrozumie. A może po prostu nie potrafiła dłużej udawać? – Nawet życie odeszło. Więc teraz moja kolej, prawda?
-Nie .
-Co… co? Dlaczego?- spytała zdumiona, łkając.
-Bello. Wszystko odejdzie. Na wszystko przyjdzie pora. Jedynie wiara i gwiazdy są wieczne…- szepnął mężczyzna.
-Ale dlaczego? Dlaczego właśnie my?
-C'est la vie, chéri***. Przeznaczenia nie da się wytłumaczyć. – nagle przypomniała sobie słowa Poety, wypowiedziane na pogrzebie Julii.
-„co włożysz na nasze rozstanie
czy blady beż, czy gorące czerwienie
zaiste życie nasze, jak lot kamieniem
czy masz juz przygotowane ostatnie zdanie?****” –szepnęła. Zaczynała rozumieć. Oni wiedzieli. Wiedzieli, że odejdą. - Nie powiedzieli mi !-pisnęła. W tej chwili zachowywała się jak pięcioletnia dziewczynka, która nie dostała lizaka. Tupnęła nogą. – Dlaczego mi nie powiedzieli? Dlaczego?- spojrzała z ufnością w oczy towarzysza rozmowy
-Może nie chcieli, byś cierpiała? Oni pogodzili się z przeznaczeniem, chyba przyszedł czas na ciebie.
-Najgorsza prawda jest lepsza od najlepszego kłamstwa.– westchnęła. Ale wiedziała, że im wybaczy. Tylko im potrafiła wybaczyć. Wybaczyć wszystko. W końcu byli przecież jednością.
Starzec zaczął podnosić się z ławki, opierając się o swoją laskę. Wiedział, że na niego już pora. Dziewczyna, tak bardzo pogrążona w swoich myślach nawet nie zauważyła, jak człowiek, dzięki któremu poznała wszystkie odpowiedzi na dręczące ją pytania, zniknął. Zobaczyła tylko oddalającą się zgarbioną sylwetkę . Natychmiast zerwała się z ławki, i podbiegła do niego.
-Zaraz ! Proszę pana ! Proszę zaczekać !
-Tak, moje dziecko?
-Zapomniałam zapytać, skąd pan to wszystko wie?
-Bo widzisz Bello. Mnie nazywali kiedyś Wiarą.

* Fragment wiersza Z. Herberta “Mona Lisa”
** Belle, z włoskiego piękna, piękne.
*** C'est la vie, chéri z francuskiego, takie jest życie, kochanie.
**** fragment piosenki zespołu happysad, „milowy las”