Mam taki pomysł zawiły. I kilka myśli poukładanych. Chwyć mnie za dłoń i zacznij pogoń. Zupełnie nie wiadomą, bez powodu, nie po drodze. Przez łąki posmutniałe i wyblakłe. Zgubmy gdzieś garściami wstyd wrzucając do szalonych głębin. Kochajmy się w kłamstwie, że to już na zawsze. Że, my w sercach zastygłych stoczymy najpiękniejszą walkę. Maraton jak maraton, zmęczenie, och tylko nie ono. Dosięgło. Nie za głęboko.. Przepadło. Ale komu? Nie znalazło drogi powrotnej. Chyba nam, ale.. żadnej..?