mikroopowiadanie sześćdziesiąte czwarte

Grzecznie czekałem na przystanku na autobus czerwony w kolorowe reklamy komunikacji miejskiej, co miał mnie zawieźć do miasta po pięć bochenków chleba naszego powszedniego smacznego i z charakterystycznymi dziurami, a czekając przyglądałem się innemu byłemu psu, padającemu gęsto acz leniwie śniegowi i jeszcze kundelkowi z kulawą nogą, mimo tego jednak wysoko podniesionym ogonem merdał do swoich, ludzi i świata - był radością, że zdało się ,iż wieś jest szczęśliwą ludzkości oazą.