Ku pamięci Miłości, która umarła.

Brak poczucia czasu, brak miejsca na ziemi, brak perspektyw.
Zaczęło się po cichu, na sztucznej trawie, z platyną w dłoni. Żyło gładko otulając nas miękką, puszystą sielanką, karmiąc dojrzewające w najsłodszym uczuciu dusze.
Miłość stała się faktem, a fakty nie kłamią. Radość rozrywała ciała zbyt kruche i delikatne by się jej nie poddać. Noce i dnie zlewały się w korowód subtelnych doznań, którymi ani usta, ani dłonie nie mogły się nasycić.
Istnieliśmy dla siebie wśród zapachu dymu i świeżej kawy. Zasypialiśmy blisko. Jak najbliżej. Jak najciaśniej. Jak najkrócej, by dłużej być. Wplątani w zwoje znajomej pościeli sypaliśmy czułe słowa na miękkie poduszki. Bez sensu. Tylko oczy, szczere i wierne potrafiły wyrazić wszystko.
Uczucie, które stworzyliśmy z niczego, nagle zawarło wszystkie nazwane i zupełnie nieodkryte rozkosze.
Co się stało?
Droga okazała się zbyt długa, zbyt trudna, zbyt szeroka. Pozwoliłam Ci puścić swoją dłoń. Impuls. Słowa, w których chłód zmieszał się z głupim sentymentem.
I znowu cisza, tym razem stworzona ze słonej rosy skraplającej się na pozlepianych czarnym tuszem rzęsach. Ból rozerwał klatkę piersiową, zakotwiczył się w gardle i odebrał oddech. Tęsknota zabija, a okrutna Miłość zatrzymuje akcje serca.
I pozostaje tylko posępna nadzieja, która jest upieraniem się przy życiu.