Znasz to uczucie, kiedy czujesz, że kogoś kochasz, ale za wszelka cenę próbujesz sobie wmówić, że to nie prawda i ta osoba kompletnie nic dla ciebie nie znaczy? Czujesz przesyt myśli, a krew w skroniach pulsuje coraz szybciej i szybciej. Robisz sceny z wyrzutami, odchodzisz i masz złudną nadzieję, że on cię zatrzyma. Cala drogę do domu umiesz przejść bez płaczu, wzruszeń i najmniejszego zmartwienia. Kiedy przychodzisz do domu dostajesz spazmów, a poduszka staje się jedynym powiernikiem twoich żalów. Potem możesz godzinami gadać sama do siebie, wyobrażając sobie, że to wszystko nie prawda i, że jest inaczej. Oczywiście wiesz, że i tak ci to nic nie da, ale to po prostu jest silniejsze od ciebie. Nie umiesz się pohamować tylko całkowicie dajesz się ponieść emocjom. Co jest najgorsze? To, że na pociechę nie wystarcza już tylko mały, pluszowy miś. Potrzeba czegoś lub kogoś więcej. Pytanie tylko czy ten ktoś lub cos istnieje?