Ileż się człowiek musi nachodzić, żeby wrócił do siebie....")

Bardzo prawdziwa i piękna myśl.
I to smutne, że szybciej można się wpędzić w ceń pesymizmu niż w lekki powiew optymizmu...

Mnie Twój także Motylku,aby tak dalej:))

Cieszy mnie twój uśmiech Piotruś:)))

:))

Aga myśl ta to efekt naszej wieczornej rozmowy....
Ja,trzymam kciuki,żeby odnalazł utracona radość...

Pozdróweczki