- Ceniłam każdą sekundę spędzoną razem. Już wtedy wiedziałam, że ten sen się kiedyś skończy. Zbudzę się i czar pryśnie. Mimo to oddalałam od siebie tę wizję. Chciałam ją przegnać. Lecz ona nieustannie zbliżała się. Była coraz bliżej i bliżej, aż w końcu… - zamilkła. Czułam jaki ogromny ciężar ma sercu. Niewyobrażalny smutek. Żal. A może i rozpacz. Gorycz rozstania.
- Codziennie walczę ze sobą. Staram się zapomnieć. Jednak nie potrafię tego wymazać. Spaliłam jego jedyne zdjęcie. W nadziei, że to doda mi siły. Nie dodało. Czasami mam dni, gdy jestem wesoła. Świat wtedy ma barwy. Herbata nawet lepiej smakuje. - uśmiechnęła się, ścierając kurz z kąta biurka.
- Ale nie wiem już, co czuję. Wróciłam do punktu wyjścia. Tylko, że teraz nie potrafię cieszyć się z samotności. Nie potrafię być dawną Zosią Samosią. Brakuję mi tego uczucia, że ktoś się o mnie martwi. Chciałabym znów móc czuć, że jestem ważna. - pojedyńcza łza spłynęła po jej policzku. Wierzchem dłoni starła ją i odwróciła głowę w kierunku okna. Widziałam jak w jej oczach pojawia się kamień. Twarz przybrała nieodgadniony wyraz. A wokół trwała cisza, którą przerywał dźwięk bijącego serca. Jednego serca. Mojego...