W naszym życiu coś się zaczyna, coś się kończy. To może być ironia, bo zacząć może się coś złego, co pozostawi wielką ranę na sercu, będzie odczuwalny ból każdego ranka, ale mamy możliwość rozpoczęcia wszystkiego na nowo. To tak jakby: urodzić się, umrzeć i powstać, zaczynając wszystko od początku. Uczyć się kochać, cierpieć aczkolwiek nie zapominając o przeszłości. I choć były chwile piękne, zamazujemy je przykrymi wspomnieniami, zastępujemy starą miłość, nową miłością i to może być tak trudne jak nałożenie białego koloru na czarny, bądź tak proste jak zmycie białego czarnym. Na tej małej okrągłej ziemi znajdują się osoby silne, które poradzą sobie z każdym problemem, zawsze znajdą jakaś dobrą alternatywę i są tak mocni, ze każdego rana budzą się z uśmiechem na twarzy, pozytywnie nastawieni - optymiści. Są także ludzie słabi, którzy nie potrafią sobie poradzić z kolejnym jutrem. Wyobraź sobie nafaszerowaną smutkiem osobę, oczy przepełnione pustką, brakiem miłości... Pesymizm, dla mnie to najgorsza cecha jaką mógł wymyślić Bóg. Ciągły brak pewności, ciągłe załamywanie się, strach przed kolejnym dniem. Wstając z rana zadaj sobie pytanie, czy czasem nie warto podarować takiej osobie choć kawałek własnego promienia? Uśmiechu, dzięki któremu nie tylko ty będziesz szczęśliwy, ale być może ta druga osoba dostanie tego dnia tylko jedną małą nutkę szczęścia, podarowaną właśnie od Ciebie.