To straszne, jak bardzo miłość potrafi zaślepić człowieka, do jakich czynów potrafi nas popchnąć, często nawet wbrew naszej woli, w obawie przed utratą kogoś, kto jest dla nas ważny. Najgorszemu wrogowi nie życzę przeżycia czegoś takiego. Szczególnie jeśli chodzi o pierwszy raz, na który nie jest się gotowym, a ktoś nie potrafi tego uszanować i dalej uparcie nami manipuluję, żeby dostać to, czego chce. Mamy klapki na oczach, nie potrafimy dostrzec tego, że ten ktoś tylko nas wykorzystuje. Dalej miesiącami godzimy się na wszystko trzymając się kurczowo nadziei, że kiedyś znów wróci to szczęście z czasów zanim się złamaliśmy i pozwoliliśmy mu wziąć to, czego chciał. Pozwalamy nadal się okłamywać, godzimy się na ból i łzy, dajemy z siebie wszystko, nie otrzymując w zamian nawet małego pierwiastka uczucia, które było nam na początku obiecywane. W efekcie jesteśmy tylko coraz bardziej nieszczęśliwi i coraz ciężej nam się uwolnić nawet wówczas, kiedy klapki znikną z oczu i widzimy, jak to wygląda w rzeczywistości. Za bardzo już się przyzwyczailiśmy do nadziei na szczęście, tak bardzo, że sami nie potrafimy powiedzieć dość i naprawdę po nie sięgnąć.