Co najwyżej symfonia :)
Zważywszy, że u mnie wietrzny powiew strącił z fortepianu moje zapiski, a zbierając je, nareszcie zaczęły pasować od początku do końca, choć nie w kolejności, którą zakładałem :)
Tak, wietrznie dziś, więc najlepszy to czas, by się - lub Kogoś - odnaleźć...

Przejrzyj dobrze te swoje papiery, bo tam jeszcze pewnie niejeden lśni diament:)
Dobrze mieć świadomość, że ktoś czeka, zwłaszcza, gdy człowiek się pogubi.
Dziękuję.

Wiesz M., ostatnio znalazłem swój aniołkowy wiersz, pałętał się z pięcioliniowymi papierami i...
czytając go, doświadczam déjà vu.
Myślałem, że już go dawno tu dodałem, a Ty skomentowałaś :))
Więc moje wcześniejsze teksty zdarzają się również i mi :)
Dziękuję, że jesteś, czekałem.

"kiedy Bóg drzwi zamyka, to otwiera okno"
czasami jest to okno w niebie...
bardzo dobrze wracać do Twoich wcześniejszych myśli:)

Trochę to już przeze mnie znoszony tekst :)
Ale dodałem, chyba z nudów :))
Dawno, dawno temu... hehe, popełniłem tu niemyśl - Nie łatwo jest kochać to, co można utracić.
Moje szare komórki w jakiś nie do końca jasny dla mnie sposób, łączą oba te teksty ze sobą.
Niech żyją żywi, Smoku! Lecz życie już mi raz przeleciało przed oczami i odejść byłoby mi trudno, zostawiając to i tych, bez których niebo byłoby zbyt małe, a wieczność za krótka.
No ale to tylko taka refleksja miała być, a ja tu filozofię urządzam :))
Niniejszym koniec z tym :)
Dobrego dnia :)

A jeśli to tylko przystanek, chwila refleksji nad tym, jak bardzo ktoś nam wrósł w serce?
Kto wie, może spotkamy się wszyscy na jakimś moście znanym nam, albo zupełnie nowym?
Pozdrawiam. :))