jeżeli to dotyczy bliskich osób i jedna skrzywdzi drugą umyślnie/nieumyślnie ale przyzna się do tego oraz szczerze przeprosi to czemu nie dac drugiej szansy? każdy popełnia błędy

pewne rany nie zagoją się nigdy i nie ważne ile minie czasu...dotykając ich zawsze będą sprawiać ból...niestety...

Ostatnie zdanie... prawda
Pozdrawiam serdecznie i dzięki za odwiedziny

Z zabliźnionymi ranami jest ten problem, że wydają się nieszkodliwe... Po nich można poznać ludzi: czy ktoś boi się stoczyć ponowną walkę z zamkniętym pod blizną demonem, czy też stawi mu czoła. To nie rozdrapywanie ran. Tylko silni ludzie potrafią sami ponownie je otworzyć i faktycznie WYLECZYĆ siebie..
pozdrawiam ;)

Po prostu zabieram! :)

Na coś człowiek musi się zdecydować.
Czasem nie chce, aby rany do końca zabliźniły się. One uświadamiają upływ czasu i siłą rzeczy pozwalają zatrzeć pamięć o tym jak bolało. Przez to, czasem podsuwają człowiekowi poczucie bezsensu walki i cierpienia...

W drugim przypadku, pragnienie ukojenia, jest silniejsze niż ewentualne powikłania.
:)

tak sobie myślę...
w pierwszym przypadku boimy się głównie zmian
w drugim jedynie bólu