Zgadzam się. I najgorsze, że później z tej pułapki trudno wyjść :/
Pozdrawiam :)

Najbezpieczniejszy dystans nie zastąpi nam bliskości;)

Tęsknimy za ludźmi, którzy wyzwalają w nas wszystko co dobre:)

Samotność jest nam potrzebna, by odkryć jak ważni są ludzie, od których czasem potrzebujemy uciec. Bardzo dobrze Cię rozumiem, Wiolu;) Uściski:*

Samotność na dłuższą metę, zawsze prowadzi do dołka;)
Dzięki za komentarz, Aniu, pozdrowionka;)

Kasiu, nigdy nie będzie, a jednak chcemy często, by była schronieniem przed ludźmi...

Beatko, kiedy samotność staje się formą ucieczki, łatwo się zgubić na jej ścieżkach. A przewrotna bywa, jak każda kobieta;)

Dzięki za opinie Dziewczyny, miłego wieczorku;)

Jak staje się azylem pułapką nie jest, lecz gdy się przeciąga wbrew woli azylem być przestaje i boli. Taka z niej wywrotowa postać, jeśli jej na to pozwolić :)

Zamykamy się od środka, bo tak ma być bezpieczniej, ale to, co miało być schronieniem z czasem okazuje się być niebezpieczeństwem. Dzięki za ciekawy komentarz, Aga;)

Często się na tym łapię;)

Różne są stawki w kosztorysie szczęścia, a więc masz rację, Alu;)

Xawier, łatwo się zamknąć w kokonie własnych ramion, trudniej go później opuścić.

Miłego sobotniego popołudnia;)