Przed tym, co człowiek czuje wewnątrz siebie nigdy nie ucieknie. Głosu własnego serca w żaden sposób nie da się uciszyć. Mimo prób, mimo rozczarowań każdy ma głęboką nadzieję na zmiany, które uczynią świat lepszym, bardziej zrozumiałym. Problem polega na tym, że nie każdy ma siłę, by walczyć i stawić czoła przeciwnościom napotkanym na drodze.

A ja? Poddałam się, poniosłam porażkę na całej linii. Przysięgałam, że nigdy nie odpuszczę, zarzekałam się na wszystko. Trudno było zostawić to, co dawało mi w życiu najwięcej szczęścia i wywoływało uśmiech na twarzy.. Jednocześnie niszcząc i rozszarpując mnie od środka. Liczę na zmartwychwstanie. Ty możesz liczyć tylko na potępienie i zastanawiać się, czy kiedykolwiek Ci wybaczę. Każdą łzę, każde milczenie, każdy trzaśnięcie drzwiami od mojego serca.
Serce pragnące miłości, zrozumienia pod wpływem drugiego człowieka zmieniło się na serce niepewne, serce z kostek lodu, których nie roztopi nawet wrzątek.