Przebudziła go pieśń
którą monotonnie wybrzmiewał złoty budzik.
Higiena poczekała, ironicznie uśmiechając się do głodu,
A on znów popatrzył w okno
i poraz ostatni zrozumiał
przynależącą do niego miłość
i nieświadomy smutek w oczach jej ofiar.

Krok do tyłu
i zapominając o chwili
odizolował się od jakże niezapomnianych wspomnień.