ODKRYCIE LUSTRA

Obecność twego milczenia
stała się w mej pamięci
kromką powszedniego chleba.
Pogubiłem się w niej aż po
nieobecność
tak bardzo jej nie szukałem...
Nie zdradza jej żaden krzyk
konkretności
trwa własnym rytmem
niedopowiedzenia
lekko trącana drgnieniem
słowa
zastyga, niczym lustro wody
bezsilnie zbeszczeszczone
rzuconym weń kamieniem
co zanika bez śladu
kręgami poruszeń...w mą
ciszę.
Wiem: pod ułudnie nie zmąconą
powłoką milczenia pulsuje rozedrgane
życie - ponad dnem realności
usłanym rachitycznymi strzępami
tu i teraz
migotliwie przemykają
atomy twych: zachceń,potrzeb, planów, kaprysów
smutnych radości i radosnych smutków
obowiązków istnienia i tęsknot niebytu
niedosytu spełnienia i przesytu ich braku.
Przeglądam się w niej
niczym obłoczny warkocz nieba
w lustrzanej szybie wody
dotykając uśpioną toń zbłąkanymi
liśćmi pędzonych wichrem
słów
oddychając nocą drobinami mgły
twych odpowiedzi.
Kiedy powrócę
dreszczem niepokoju marszcząc gładką skórę
twego milczenia
przejrzę cię w sobie tonią
ufnego spojrzenia
niczym odbicie lustra w zwierciadle
oczu nieba
me milczenie
stanie się kromką twego
powszedniego chleba i
odnajdziesz się w nim
aż po nieobecność...
Wpatrzone w siebie lustra
stają się jednym
odbiciem.