Słowa z przytoczonego przez Ciebie fragmentu są prawdziwe. Poza tym uważam, że miłość jest najpiękniejsza tylko za pierwszym razem. Podczas kolejnych prób wszystko zależy od tego na ile jesteśmy w stanie zaufać drugiej osobie, mając jednocześnie w głowie wiele smutnych i ciężkich wspomnień. I właśnie to jest jeden z moich argumentów przemawiających za tym, żeby nie ukierunkowywać swojego życia całkowicie na miłość. Trzeba być sobą przede wszystkim, nauczyć się żyć bez tego piękna jakie daje szczęśliwy związek, a jeśli jest nam coś pisane, to się to wydarzy i znajdziemy drugą połowę - ja wierzę w przeznaczenie ;) Długo można by rozmawiać na ten temat.

Pozdrawiam :)

Jeśli dla kogoś miłość jest wstępem do bycia sobą, to współczuję. Człowiek musi się nauczyć żyć bez miłości, bo inaczej oszaleje. Brzmi to dość strasznie, ale niestety nie można pragnąć czegoś, na co właściwie nie mamy wpływu, ponieważ moim zdaniem miłość to dar od losu (mówię tutaj o miłości w sensie takim, że mamy drugą osobę, z którą jesteśmy w związku uczuciowym i jest to obustronnie prawdziwe i trwałe), a my się możemy o nią starać nie wiadomo jak bardzo, jednak jeśli nie jest nam pisana, to nic z tych starań nie wyjdzie. Taka jest prawda. Dlatego nie zgadzam się z tym, co napisałaś, bo tak być po prostu nie powinno. Niestety nie...