Nie ucieknę więcej od swych marzeń skrzydlatych.
Nie pozwolę oczom uronić łzy.

Dam się ponieść światu na obłoku przeznaczenia,
gdzieś tam na drugi kraniec tęczy.
Proszę. Porwij mnie wietrze, przed letnią burzą duszy
i obmyj zmęczone serce deszczem zapomnienia.
Pragnę poczuć w nozdrzach zapach szczęśliwego zakończenia.
Tych kilku krótkich chwil które odmienią los mój i me istnienie.

Niech serce zapłonie żarem ogniska, w ciepłą, gwieździstą noc.
Tam nad jeziorem, w magicznym uniesieniu...

...jeszcze raz odnajdźmy swoje sny.