Było ze mną źle, bardzo... zanurzałam się w świat książek i pięknych opowieści w nich opisanych aby oderwac się od rzeczywistosci. Ale czy to było rozwiązanie? Dziś po roku ledwo pamiętam nawet te chwile, tak zanurzyłam sie we własną nieświadomośc że nawet nie widziałam jak przemija dzień po dniu.
Aż do czasu gdy kolega z klasy z którym rozmawiałam dośc sporo zaprosił mnie na spacer. Spędziliśmy siedem godzin spacerując i rozmawiając w czercowy wieczór. Pod koniec spaceru on mnie zapragnął pocałowac. Speszona i zaskoczona uciekłam... A dziś ten sam chłopak od którego bałam się przyjąc pocałunek pokazuje mi zupełnie inny świat niż dotąd widziałam. Prawdziwie szczęśliwy, w zgodzie ze wszytskimi wartościami które wyznaje, w zgodzie z naturą, z Bogiem... Dziś tworzymy z pozoru luźny związek, gdzie nie ma miejsca na zazdrości, nieufnośc, brak zrozumienia, gdyż całe miejsce w naszym związku wypełnia miłośc, ale nie ta splątana i zniewolona tylko ta pełna Boga, wolności i szczęścia miłośc, zaufanie i opieka.
Gdyby mi ktos kiedys powiedzial że z kolegą z klasy będę tak szczęśliwa wyśmiałabym go... A dziś poznaję szczęście dzięki niemu, jakiego nie widze w żadnej ze znanych mi par i jakiego nie zaznałam od czasów wczesnego dzieciństwa kiedy wszystko wydawało mi sie jasne i proste, w cudownych lśniących kolorach.
Niegdyś miałam chwile gdy bez powodu siedząc w domu przy laptopie lub książce zaczynałam płakac bo ogarniał mnie taki smutek, dziś mam takie chwile że bez powodu zaczynam płakac bo ogarnia mnie takie sczeście.
Czuje, że jestem w tym miejscu na ziemi w którym byc powinnam mimo, że jestem bardzo młoda i czeka mnie jeszcze wiele trudności i porażek, to wiem że oboje damy sobie z tym rade...